ز فلک فتاد طشتم, به محیط غرقه گشتم                به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد

ز صبا همی رسیدم خبری که می پزیدم             ز غمت کنون دل من خبر از صبا ندارد

به رخان چون زر من, به بر چو سیم خامت         به زر او ربوده شد که, چو تو دلربا ندارد

هله , ساقیا , سبکتر ,ز درون ببند آن در             تو بگو به هر که آید که سر شما ندارد

همه عمر اینچنین دم نبده ست شاد و خرم          به حق وفای یاری که دلش وفا ندارد

به از این چه شادمانی که تو جانی و جهانی؟       چه غمست عاشقان را که جهان بقا ندارد؟

برویم مست امشب به وثاق آن شکرلب            چه ز جامه کن گریزد چو کسی قبا ندارد؟

به چه چشم های کودن شود از نگار روشن               اگر آن غبار کویش سر توتیا ندارد؟

هله , من خموش کردم برسان دعا و خدمت        چه کند کسی که در کف بجز از دعا ندارد؟